همان طوری که اشاره شد، کاشف اصلی سیستم خوددرمانی بدن توسط پروفسور ارجمند جناب آقای خرسند کشف گردیده است وی چگونگی این کشف بزرگ و حیات­بخش طی مقاله­ای تحت عنوان داستان کبوتران مطرح که به خلاصه­ای از این مقاله که به رشته تحریر در آمده و خیلی هم جالب و خواندنی است اشاره­ای به کشف این سیستم می­نمایند. ایشان اشاره می­کند هنگامی که در سن کودکی  8-9 سال سن داشتم    متوجه به این اصل شدم و اضافه نموده­اند که هنگامی که در ایوان خانه­مان که در خرمشهر بودم به اتفاق سایر برادران و خواهر خود نهار صرف می­کرده­ایم. تا اینکه یک روز یکی از برادرانم علاقه شدیدی به کبوتر داشت و نام وی هم بیژن بود و او همیشه کبوترها را وادار به پرواز می­کرد   حتی آنها به قدری سریع و چابک بوده­اند و پروازشان خیلی سریع بود و در آسمان اوج می­گرفته­اند تا آن جایی که از دیدگان  همه محو می­شدند،  و پس از ساعت­ها پرواز دوباره به خانه بر می­گشته­اند و در حیات خانه می­نشسته­اند، و طبق روال گذشته و همیشگی علاوه بر آب به آنها غذای خام مانند گندم، ارزن که طبیعی و فاقد مواد شیمیایی بوده­اند و پخته نشدن به آنها توسط برادرام بیژن داده می­شد، تا اینکه یک روز به هنگام نهار که همگی ما در ایوان خانه نشسته بوده­ایم و نهار که با پلو همراه بود صرف می­کرده­ایم برادرم بیژن مقداری غذای خام مانند گندم در مقابل کبوترها ریخت و برگشت و در کنار سفره نهار نشست، پس از مدتی کبوترها دانه خام را خوردند و ما که مشغول نهار بوده­ایم آنها به ما نزدیک شدند و به خاطر اینکه برادرم بیژن مجدداً بیشتر دانه خام نریزد من بلند شدم و با خودم مقداری پلو (برنج پخته) بردم و نزد آنها ریختم و مشاهده کردم دیدم کبوترها به سمت پلوها رفتند و با کمال تعجب دیدم که آنها حتی دانه­ای از پلوها را نخوردند و مجدداً بازگشته­اندو  نخوردن پلو توسط کبوترها موجب شد که خواهر و برادرانم به من ریشخند بزنند و مرا با اسم «نمکو» که در آن دوران مرا صدا می­کردند گفته­اند که همین طوری که خودت پلوها را پیش کبوترها ریخته­ای خودت هم باید آنها را جمع کنی.

در آن زمان بود که چرا این کبوترها نسبت به پلوهای ریخته بی توجه و بی اعتنا بوده­اند تعجب مرا برانگیخت و پیش خودم فکر کرده­ام که باید حکمتی در کار این کبوترها باشد که ما انسان­ها از آن بی خبر و غافلیم. پس از این قضیه آقای پروفسور خرسند اشاره داشته­اند که چرا کبوترها نسبت به پلوهای پخته شده بی اعتنا گردیده­اند در زمان فکر و نقشه­ای به مغزم خطور کرد تصمیم گرفته­ام هنگامی که سایر اعضاء مخصوصاً برادرم بیژن به اتاق برگشته­اند، من به بهانه جمع­آوری پلوهای ریخته شده و هیچ کدام از کبوترها حتی دانه­ای آنها را نخورده­اند و مرا پیش خواهر و برادرانم بور ساخته­اند دو تا کبوترها را گرفته و با خود به زیرزمین خانه بردم و آنها را در حلبی خالی روغن زندانی نموده­ام و سه الی چهار سوراخ برروی حلبی هم ایجاد نموده­ام که آنها بتوانندبه راحتی  نفس بکشند. به هر حال من از پلوهایی که جلوی آنها ریخته و همچنین از باقیمانده پلو خودم در یک ظرف ریخته وبه همراه  ظرف آب در جلو آنها گذاشته و به اتاق خودم برگشتم، پس از چند ساعتی مجدداً از سوراخ حلبی نگاهی به درون آن انداختم ، متوجه شده­ام که کبوترها اصلاً دانه­ای از پلوها را نخورده­اند و در گوشه­ای از حلبی و دور از پلوها قرار داشته­اند، بعد از اینکه چند بار به آنها سر زده­ام ولی دیدم باز هم آنها از خوردن پلوها اکراه نموده­اند. بنابراین به دلیل گرسنگی زیاد و شدید که در کبوترها به وجود آمد آنها اقدام به خوردن و نوک زدن پلو شدند  این کار تا چهارده روز ادامه داشت و مرتباً برای آنها پلو ریخته شده و آب می­بردم و متوجه شدم که روز به روز بی اعتنایی آنها کمتر می­شد.

از طرف دیگر برادرم بیژن مرتباً در جستجوی دو تا کبوتر گمشده خود بود و آنها را نیز به اسم می­شناخت و ایشان به این نتیجه رسیده کهبهاحتمال زیاد آن دو کبوتر به پروازهای  دور رفته­اند و مجدداً باز خواهند گشت، زیرا قبلاً چند بار این مسئله برای وی پیش آمده بود.

بالاخره یک روز برادرم بیژن در خانه نبود و من آن دو کبوتر زندانی شده را از درون حلبی خارج نموده­ام سپس از زیرزمین خارج شدم تا بررسی کنم که آیا آن دو کبوتر با توجه به تغییر تغذیه چه تغییری نموده­اند، در اولین تغییر که برای من خیلی محسوس بود  دیدم که  هر دو کبوتر خیلی چاق شده­اند و چاقی آنها بد قواره بود و دلیل این بد قوارگی  عدم تحرک و ثابت بودن در یک محل بود و در من این حس ایجاد شد که سینه آنها نسبت به پاها و رانها که باریک بوداند وکاملاً بزرگ شداند، آنها را در حیاط رها کردام و دیدم هیچگونه حرکتی  ازخودشان نشان نمیدهند و مانند جوجه­هایی که تازه از تخم بیرون آمده باشند و سینه خود راکاملا" روی زمین می­کشند وآنها  همچنین نمی توانستند روی پاها بایستند و پاهای آنها قدرت کافی نداشته­اند، ودر من این حس به وجود امد که انها مریض هستند.. بله، آنها همان کبوترهایی بوده­اند که ساعت­های زیاد در آسمان پرواز اوج می­گرفته­اند و آنقدر در آسمان اوج می­گرفته­اند که از دیدگان همگی ما محو می­شده­اند، حال مریض و بی حال و نه تنها ورزیده و چابک نیستند بلکه قادر به راه رفتن هم نیستند، مجدداً و برای آزمایش یکی از آنها را بلند کرده­ام و آن را پرواز دهم ولی آن بیچاره مانند یک سنگ و بدون بال زدن با سینه به زمین افتاد، واقعاً این یک حادثه بزرگ و عجیبی بود که این برنج­های پخته (پلو) با آنها چه کار کرده است.

بعد از این مقاله فوق آقای پروفسور خرسند در ادامه می­افزاید که بعد از گذشت ماجرای کبوترها، تا اینکه یک روز در همسایگی ما یک زن و شوهر پیری زندگی می­کرده­اند    هر دوی آنها ما و سایر بچه­های محله را همانند نوه خود به حساب می­آورده­اند، و ما نیز  آنها را بابا و بی­بی صدا می­کرده­ایم و آنها به دلیل اینکه زیادی سن و کهولت و همچنین کم­سویی چشم غالباً با عصا راه می­رفته­اند و یادم هست آنها مرا صدا می­کرده­اند که کاری برای انجام دهم، در آن زمان یعنی دوران کودکی و در تخیلات بچگانه هر دو آنها را با کبوتر مقایسه می­کرده­ام که نکند آنها هم در طول این سالیان دراز از پلو پخته مصرف می­کرده­اند، و حالا هر دو آنها ناتوان و با کمک عصا راه می­روند، و حتی در آن زمان فکر نکرده­ام که اندیشه­های بچه­گانه، تحلیل و تفسیرهای عجیب و غریب در سن 22 سالگی مرا از بیماری هولناکی که تمامی متخصصین دنیا از درمان آن عاجز شده­اند مرا از مرگ قطعی نجات بدهد.

سفر مرگ و کشفی بزرگ

جناب پروفسور خرسند با مدیر اینترنتی غذادرمانی به نام سرکار خانم سیما مصاحبه­ای انجام داده­اند که خیلی جذاب و خواندنی است. و در مصاحبه ماجرای چگونگی درمان کلیه­های فاسد شدهخود  را مطرح می­کنند. ایشان قبل از پرداختن به مبحث اصلی به ذکر مقدمه­ای می­پردازد و می­گوید با توجه به تجربه اتفاقی که در سن کودکی (9 سالگی) برایم اتفاق افتاده یعنی تجربه تغذیه کبوترها و متعاقباً مشاهده عجز و ناتوانی پیرمردها و پیرزن­ها و فرسودگی آنها که در طول زمان با آن روبرو شده­ام و از طرف دیگر بیماری­های مردم در سنین مختلف همه و همه را با تجربه 9 سالگی و تغذیه کبوترها ربط می­دارم و به مرور زمان در من شک بزرگ در ارتباط با نحوه تغذیه نوع بشر جمع و ایجاد گردیده است که این امر موجب شد که من بیشتر و بیشتر در این زمینه تحقیق و پژوهش نمایم تا اینکه در سن 22 سالگی از هر دو کلیه سخت بیماری شدم  هر دو کلیهام کارایی خود را از دست دادم وآنها  خراب و فاسد شداند (البته در سن 14 سالگی)، و در آن زمان  دکترها خرمشهر، آبادان، تهران و انگلستان پس از معاینات بسیار و عکسبرداری فراوان و از داروخوری­های بی­مورد ، همگی رأی بر فاسد شدن هر دو کلیه من داد­اند که کلیه چپ فوراً خارج و کلیه راست را پس از چند ماه بعد خارج شود.

و اما ادامه ماجرا به نقل از خود پروفسور خرسند:

ایشان اظهار داشته­اند بعد از اینکه قصد ادامه درمان به تهران سفر کردم تمامی دوستان و فامیل به قصد بدرقه من و حلالیت طبیدن آمده بودند ، زیرا می­دانسته­اند که دیگر امیدی به دیدار مجدد من با آنها نمی­شود، زیرا که تمامی دکترها همگی اعلام کرده­اند که هر لحظه امکان از کار افتادن کامل کلیه­ها وجود دارد و من می­خواهم مُرد و شانس عمل جراحی نیز از دست می­رود. قبل از عزیمت به تهران به مشهد به قصد زیارت امام رضا (ع) رفتم. در تهران دوستانم به من گفته­اند که دو تا پروفسور وجود دارد به نام­های پروفسور جهرمی و رفعت هر دوی آنها جراح کلیه بوده­اند.

در تهران دوستان هر کدام به نوعی از من پذیرایی می­کرده­اند همگی در جریان کامل بودند و اطلاعداشتهاند که کلیه های من وضع مناسبی و امیدی هم به زندگی نیست ،و به این منظور آنها با من با لطف و محبت برخورد می­کرده­اند و یا اینکه از من حلالیت می­طلبیدند، به عنوان مثال یکی از دوستانم که من در خرمشهر به او 15 ریال داده­ام با اصرار می­خواست آن پانزده ریال به من پس بدهد به عبارتی می­خواست زیر دین من باشد و یا اینکه یکی دیگر از دوستانم به هنگام بازی فوتبال با هم دعوا نموده­ایم و من او را کتک زده بودم و او می­بایستی از من باید دلخور باشد و با آن وضعیتی که من داشته­ام به عنوان خداحافظی با روبوسی می­کرد و گفت نباید از من دلخور شوی، و کسان دیگری بوده­اند با رفتارشان خبر از مرگ قطعی من می­دادند، حتی یکی از همشهریان موافقت نمود یک کلیه­اش را به من هدیه بدهد ولی من قبول نپذیرفته ام . و اصرار داشته­ام باید راهی برای نجات و درمان کلیه خود پیدا کنم.

به هر حال من در تهران در بیمارستان آریا بستری شدم و چندین بار مورد عمل جراحی بیهوده و بیخودی سنگ کلیه قرار گرفته­ام،  تا اینکه پروفسور رفعت پیشنهاد نمود که به بهترین بیمارستان لندن بروم  و در آنجا معالجه شوم و ایشان نامه­ای برای یکی از پروفسورهای انگلیسی آنجا نوشته و مرا معرفی نمود. بالاخره در لندن پس از آزمایشات بسیار و همچنین عکسبرداری همان نظرها را تأیید و اعلام داشته­اند که باید کلیه چپ فوراً خارج گردد. من هم قبول کرده­ام و یا گفتم با توجه به اینکه در این سن جوانی و با آرزوهایی که در پیش دارم به من تضمین بدهند  که من زنده خواهم ماند  و یا حداقل راهی برای کلیه راستم فراهم نمایید. ولی متأسفانه این علم قادر به تضمین به من جوان نبود. و در چهره آنها عجز و ناتوانی علم را می­دیدیم و کاملا برای من آشکار بود که با ترحم­های ظاهری و مخفی مرگ را برایم قطعی می­دانستند، در آنجا یک جراح هندی کار می­کرد و گفتند که او در جراحی چهره است و زیر نظر پروفسور اوئن­ انگلیسی کار می­کرد و او سعی می­کرد مرا به شیوه و روش خودش مرا دلداری نماید و همیشه از عبارت انشاالله بعد از عمل جراحی کلیه راست شما می­تواند دوام بیاره نگران نباشد و... ولی طوری بیان می­کرد که من نگران نباشم، او هم ناراحت بود و چاره­ای جز این نداشت.

بعدها متوجه شدم در هیچ کجای دینا  هیچ پزشکی  برای هیچ  نوعی از بیماری  به بیماران خود تضمین نمی­دهند ،و این خود بیمار بینوا و بدبخت است که  باید از بستگان و یا فامیلهای  خود امضاء کتبی بگیرند  که چنانچه بیمارانشان فوت گردید مسئولیت فوت وی به عهده امضاءکنندگان باشد بستگان و فامیل­های بدبخت در ریسک سرنوشت­ساز بیمار  تصمیم­گیرنده هستند ، نه علم و دانشی (به عبارتی سمی و شیمیایی)که  دکترها و پروفسورها که خودشان را در آن  متخصص می­دانند.

بطور کلی این علم (سمی و شیمیایی) تضمین ندارد و همه در تاریکی مطلق به سر می­برند و در آن تاریکی تیری به آن مریض بینوا و بدبخت رها می­کنند، اگر سیستم خودردمانی بیمار از طریق سیستم خوددرمانی بدن راه­حل تعادل پیدا کند می­گویند که دوا و دکتر وی را خوب کرده­اند ولی اگر بیمار فوت نمود می­گویند بیمار بدشانس و...

در لندن پزشک متخصص و معروف بیمارستان با آخرین مدل ماشین بنز همراه با راننده مدام در رفت و آمد و همچنین به او با احترام برخورد می­کنند کلیه­های فاسد بیماران در سراسر کشور انگلستان و همچنین سایر کشورهای جهان را به دلیل فاسد شدن کلیه­ها آنها را از بدن خارج می­کنند، حتی قسمت امور اداری (نرسینگ) آنجا به من تذکر داده­اند که ظرف 48 ساعته آینده باید به آنها جواب بدهم که اتاق عمل را برای من مهیا و کلیه­ها را از بدن خارج نمایند.

من خیلی غمگین و افسرده بودم با هزاران دلخوشی و همچنین هزینه­های بسیار زیاد به کشور انگلستان آمدم ولی متأسفانه خبری نبود، در فکر دوستان و آشنایان بودم توی این فکر بوده­ام که آیا من آنها را خواهم دید، مانند دیوانه­ها با خودم حرف می­زدم که چرا من در این سن و سال به این درد خانمان­سوز گرفتار شدم.

تا اینکه فکرم به تجربه تغذیه کبوترها کشید و ذهن و فکرم به فلسفه­ای که در من جمع شده دنبال می­شد و ظرف مدت 24 ساعت من تصمیم خودم را گرفته­ام که نظریه خودم را روی خودم پیاده و تجربه نمایم و با اراده خاصی که در من به وجود آمد بیمارستان معروف لندن که پروفسورهایی با معروفیت جهانی هم دارد، خودم را مرخص نمودام براساس تفکرات و مطالعات زیاد که در من ایجاد شده است روی آوردام و با یک تغییر تغذیه و کنترل غذایی شدید  و ظرف کمتر از سه ماه این هیولای وحشت­آور که هم خودم، خانواده­ام و سایر دوستانم پریشان­خاطر نموده­اند و همچنین صدها دکتر، پروفسور و با استفاده از انواع داروها نتوانسته­اند چاره­ای ایجاد نمایند تنها فقط با یک مشت خرما و گردو و سایر نعمت­های مفید خداوند این بیماری لاعلاج را از تنم خارج نمایم و نجات پیدا کردم.تا این لحظه دهها سال از آن تاریخ می­گذرد هر دو کلیه من کاملاً صحیح و سالم و بدون هر دردیکار می­کنند،واقعاً خدا به من رحم کرد که در اثر تلقینات آن همه دکتر و پروفسور خودم را به دست آنها نداده­ام تا مرا ناقص­العضو نمایند و بعد از بهبود در کشور انگلیس ماندم و به تحصیل ادامه دادم.

بالاخره ماجرای کشف بزرگ خوددرمانی نوع بشر یا سیستم خوددرمانی بدن انسان­ها در واقع دفع کلیه بیماری­ها می­باشد که نیازمند به تغییر می­باشد که در جایی به طور مفصل بحث خواهم گفت و هر جا که رفتم تجربه خود را بازگو می­کردم و به آنها می­گفتم این دواها و بیمارستان متکی نباشید. در ایران که بودم و در دانشگاه تهران همراه با دیگر دوستانم که با من هم­عقیده بوده­اند طی سالیان دراز مردم را ارشاد می­کرده­ایم، در جراید، در تلویزیون در کشورهای خارجی و غیره مرتباً مصاحبه­هایی انجام داده­ام.

http://www.ghaza-darmani.blogfa.com/